Ciao, “magister” Davide Damilano

«Ënt ij sëmënteri dij paisòt, dantorn ai montruch ch’a marco le tampe dla pòura gent, l’erba gramon-a e ’l trafujèt a cresso s-ciass, ëscasi për fé na brisa ’d companìa ai mòrt. Ën nans a chëste tombe cheicun a rissa ’l nas, ma për mi, për dabon, vëdile lì ’nvlupà ’nt la vita dl’erba a më smijo ben pì bele che chëlle pontajà ai murèt, ënrocà ’nt la frèit dël siman e dël marmo».
Coste paròle ’d Tavio Cosio, a l’ero un ëd coj tòch ëd pròsa, quasi poesia, ch’anluminavo ’l soris ëd Davide, ën soris ch’as mës-ciava bin con soa manera d’essi formal e, a l’istess temp, a la portà ’d tuti.
Davide, con soa muda, a podava ’ndé a n’udiensa privà con ël Papa o a mangé doi costin-e con j’amis, soa vestimenta a ’ndava bin për tute j’ocasion.
A l’era impegnà pì o meno disdeut ore al dì, ma se ’t l’aviji damanca ’d parleje sinch minute, chial at dedicava mesora.
A l’era ’l frel pì grand che tuti a l’avrìo vorsù avej, sempe pront për ën consej e dlicà s’a dovava tirete j’orije.
Davide a conossìa bin la Paròla ’d Nosgnor e tuti ij dì a la bitava ’n pràtica: në spìrit ëd servissi degn ëd pòchi, sempe a disposission a porté la Cominion e na paròla ’d confòrt ai malavi.
Com a l’ha dime l’amis Gian­franco Gribàud, a l’avìa “na stissa ’d santità ëndrinta” e soens a butava a dura preuva soa salute për essi a disposission ëd j’èiti.
Për soa mama, soa famija, për l’asilo, për la gesia, për tuta soa Cavalion (e nen mach), Davide a l’era ’n pivò, na pilia portant, ën sostegn basilar.
E peu, sò amor për la Lenga piemontèisa, ij cors a la matin për le masnà e a la sèira për ij grand, sò angagg për ël teatro piemontèis, la “vijà piemontèisa” a la radio e la passion për la mùsica e nòste canson popolar.
Davide a scrivìa tut a man come n’òm istruì dl’eutsent, a parlava polid come ’n galantòm del neuv­sent e a dovrava ’l telefonin come ’n giovnòt dël doimila.
Con soa oratòria a podava ’ncanté ’n pùblich për dj’ore, passand da la serietà dij concet pì ancreus a la legerëssa dna batùa, con umiltà e bon deuit.
Probabilement a fijssa belessì a dirìa ’d tajé curt e ’d nen fé tant ciadel, sicurament a vorìa gnun batiman ën gesia, ma toca arconossje che da bon fieul ëd paisan ën sinquant’agn a l’ha sëmnà tante còse e a l’ha lassane ’l travaj ëd fé chërsi bele coste fior ënt sò ricòrd.